Als kind zag ik scheuren ontstaan in de maatschappij. Ik zag dat mensen die anders waren enorm werden veroordeeld. Op hun uiterlijk, op hun karakter en op hun prestaties. Ik merkte dat de outsiders aan de kant werden gedrukt en door de grote menigte werd opgelegd om maar ‘normaal’ te doen. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.
Mensen werden buitengesloten, veracht, met de nek aangekeken en uitgespuugd. En tot op de dag van vandaag denken we heel tolerant te zijn, maar verachten we nog steeds als iemand een grote skull op zijn voorhoofd heeft laten tatoeëren.
In plaats van nieuwsgierig te blijven naar wat er achter het masker schuilt en achter de tattoo, wat iemands verhaal is, stoten we dit af. We oordelen. Iets wat opvalt maakt ons bang en onzeker.
Een klein stapje dichterbij doen, durven we niet. Tot we worden uitgenodigd door de mens hemzelf. Om te kijken naar het verhaal áchter de skull. En zien we de mens in alle puurheid.
Ik had als kind grote bewondering voor mensen die voor zichzelf gingen staan en riepen “Hee, hier ben ik!” en anders waren. Het waren de mensen zonder maskers en puur natuur, zichzelf. Geen geheimen, maar een open boek.
Daarom leg verhalen vast op het lichaam. Ik verbind direct de herinnering met het uiterlijk. Ik ben niet bang voor maskers, ik prik daar doorheen. Ik leg het vast, zodat de herinnering voor altijd blijft. Ik onderstreep iemands identiteit. Ik maak de mens mooier, bijzonder en misschien wel completer. En dát is mijn kracht. Het verbinden van de mens met zijn verhaal.
Omdat verhalen doorverteld mogen worden, nooit vergeten mogen worden. Zij raken de ander, doen inspireren en laat van zich horen. We zijn allemaal niet zo verschillend als dat we denken en door te delen merken we dat iedereen met soortgelijke issues in het leven kampt. We zijn allemaal gelijk en zo verschillend, juist dát maakt ons zo mooi!
En wie weet leidt zo’n tattoo wel naar een heel bijzonder gesprek…
Of een vriendschap voor het leven…